..

Bir, bir buçuk aydır yürüyorum. Günde yaklaşık 2.5 km.  yürüyorum. Tamamını bir keresinde değil tabii,  tüm günde. Yürüyüşün büyük kısmı akşam parkta geçiyor. Arada oturup dinleniyorum. Oturuyorum da kalkamıyorum. Kroke olmuş boksörler gibi bankta öylece kalıyorum. Dakikalar geçiyor, banklar boşalıyor; kalkıyor, parkta bir tur daha atıp eve dönüyorum.

Yalnız başına oturmuyorum neyse ki, ara sıra uğrayan bir arkadaşım var. Aramızda mesafeli bir arkadaşlık var. O keyfi isterse geliyor, ben canım isterse çağrıyorum. Genelde biraz sohbet edip öylesine oturuyoruz.

 

Evet kedi sevmede biraz acemiyim, neyseki o da müşkülpesent bir kedi değil. Görmüş geçirmiş, sevmiş sevilmiş belli.

Dönüş yolu yorucu oluyor. Çoğu zaman ayaklar hiç kuvvetlenmiyecek gibi geliyor.  Çok uzaklarda bir yerlerde savaşta esir düşmüş de evine yaya dönenler gibiyim. Bir evim hala var mı? Dönünce ne bulacağım bilmiyorum. Şimdilik sadece yürüyorum Kartaltepe’de; parkta, ara sokaklarda, caddelerde

 

 

yürüyüş

1500 adıma takıldım. Ama, pes etmiş değilim. Bir yerlerde takılmayı bekliyordum. Bir, iki gün ara vardim. Kendimi sıkı kurallara bağladığım için, bir sonraki aşamaya çıkmayı (100 adım artırmak için), 1500 adımda kesintisiz yedi günü tamamlamaya çalışıyorum. Basit bir formül geliştirdim, 230 adımlık kısa yürüyüşleri günde 6 kez tekrarlıyorum. Pedometrenin saymadığı adımlar da dikkate alınıyor böylece. Sol koldaki sıkıntı bugün azaldı.

Büyük yürüyüş…

Büyük yürüyüş başlıyor.

Geçen hafta pedometre cebimde dolaştım. Yedi günlük yürüyüş ortalamam, günlük 1200 adım. Yani pek parlak değil.

Haftada yüz adım eklmeyi düşünüyorum. Ayaklardaki bir kaç haftalık yorgunluk dikkate alınırsa fazla bile.

Egzersizden öğrendiğim eğer dayanıklılık çok kuvvetli değilse her duraklamada ayaklar çok çabuk eski haline dönüyor, kazandığını geri veriyor. Şimdik elimdeki barut düzenli masaj ve ayağı havaya kaldırarak dinlendirmek. Yüzme henüz mümkün gözükmüyor. Masajın mailyetine bir şekilde katlanacağız. Ayakları havayı kaldırmak ise gerçekten çok dinlendirici, ama ayak 10 dk.lık kaldırmayı kaldıracak vaziyette. 15 dk. yoruyor dengesi bozuluyor.

Egzersizde öğrendiğim bir diğer şeyse süreklilik. Sürekliliği bir şekilde sağlamam lâzım. Burda en büyük zorluk insanın günü gününe uymaması. Bazı güneler insan daha fazla yürüyor farkında olmadan. O zaman ertesi günlerde yorgunluğu nasıl dengeleyeciğini bilemiyor. Ya da yürümese de daha fazla ayakta kalıyor. Yani pedometreyle düzenli yürüyüş yapsa da ölçüyü kaçırmak her zaman mümkün. Zaten daha evvel de hep bu yüzden işler zora girdi. Bu ölçü kaçmalarına bir formül bulmak gerek.

Bir de alışkanlığın verdiği problemler oluyor. Ayaklar yorgun olduğunda bile bile insan, sırf alıştığı için yürümeyi bırakmıyor, bir şey olmayacağına dair kendini çok kolay kandırabiliyor.

Hedef? Günlük 4000 adıma yerleşebilmek ve yavaş yavaş 6000 adıma çıkmak. Bu arada Tai Chi yi ya da çömelme egzersizinin de yürüyüşe ekleyebilirsem merdivenlerden değneksiz inip çıkmam mümkün olabilir. Şimdilik oldukça uzak bir diğer hedef de otobüse binmek. Buraya yazalım da kendimizi bağlamış olalım bari:)

İnş. bu sefer bu yürüyüş ilham kaynağı gibi gibi uzun olur:)