..

Biliyor musun eve hırsız girdi. Sabaha karşı, dört buçuk-beş gibi, babam seslendi “Enis?” diye, şöyle bir döndüm odanın ortasında bir karaltı vardı. Bir anda kayboldu. Uyku sersemi oyla kalakaldık bir an. Beş, altı saniye sonra binanın ağır giriş kapısının kapandığını duyduk. O zaman ne olduğunu kavradık. Babam pantolonuna baktı cüzdanındaki paralar yoktu, benimkinde de. Benim başımın ucumda duran telefonu aldığını ise sabahleyin fark ettik. Neyse D. De yurt dışındaydı o arada telaşlandırmak istemedik, ama o büroyu aramış bir vesile ile öğrenmiş. Tutanak, parmak izi falan tabii bir şey çıkmadı. Ama tutanak sayesinde hiç olmazsa telefonun parasının bir kısmını sigortadan alabildik.

Bu dönemde büroyu taşıdık. A. Ve oğlu bir yer bulmuşlar, Nisan başı gibi büroyu taşıdık. Elektirik aboneliği ve telefon bağlanması bizi bayağı uğraştırdı.Yeni yer neresi biliyor musun? Senin dişçinin tam karşısı. Askerlik şubesinin biraz yukarsı yani.

Bayramda eniştem tuvalette düşmüş. Teyzem bu sefer huzur evi için ikna oldu. Eniştem ise biraz zor ikna oldu. Bayram sonrası onları Güzelcedeki bir huzurevine yerleştirdik. Oldukça temiz ve iyi bir yer. İki katlı villalardan oluşuyor. İlk önce alışamadılar, bir müddet sonra geri dönmek istediler. Fakat eniştemin Almanyadaki kardeşi ağırlığını koydu. O saatten sonra beklenmedik bir şekilde uyum sağladılar.

Yemek yapmayı öğrendim. Öğrendim dediysem ahım şahım şeyler yapmıyorum. T. kurufasulye, pilav yapmayı gösterdi. Diğerlerini youtube dan seyrede seyrede çözdüm. D. in eski komşusu ile anlaştık, haftada iki kap yemek getiriyor. On beşgünde bir de temizliğe birisi geliyor. Bir şekilde idare ediyoruz. D. De bayağı yemek yapıyor. Kurabiye bile denedik. İlki biraz sert oldu, ama ikincisi seninki gibi olmasa da yakındı.

Ekim ortası gibi Eniştemin koahı arttı. Hastahaneye yoğun bakıma yatırdılar. Orda işler nasıl yürüyor bilmiyorum, belki haberin vardır, onu da 4 Kasımda kaybettik. Teyzem çok üzüldü, bir eve dönmek istedi ama sonraki gün fikir değiştirdi “Beni Güzelceye götürün” dedi. Şimdi orada, yanına eniştemin yerine bir bayan arkadaş vermişler, ama o da bir başka yere geçmiş.

Babamın unutkanlığı bir tık attı. İlk günler hıçkırık tuttu. Zor geçti. Yüzük hâlâ parmağında. En metanetlimiz o çıktı.

Bazı şeyler istediğin gibi hâlâ. Buna sevinir miydin, üzülür müydün bilemiyorum. Sık karar değiştirirdin hatırlarsan.

Biz? D. ve ben hâlâ alışabilmiş değiliz. Uslu çocuklara denir ya burada otur bekle o haldeyiz, neyi bekliyoruz bilmiyorum. Evet Bahe amca gibi. İyi şeylere başlama gücümüz yok. İlk günlerde kendimizi unutur da bir şeylere gülersek utandık, sanki biri görürse ayıplar gibi. Bir tuhafız işte. Neyse, görüşmek ümidiyle…